KISS MY JAZZ

De Morgen 16/01/1996
Christophe Verbiest

de ontknoping van een tragedie
kiss my jazz overtuigend in Leuven

Eindelijk ligt Doc's Place, Friday Evening in de winkel, het langverwachte en fraaie debuut van Kiss My Jazz, een veelkoppig en wisselend gezelschap rond ex-dEUS gitarist Rudy Trouvé. In het buitenland verschijnt de plaat op Knitting Factory Works, de geknipte vrijplaats voor de niet vast te pinnen muziek van Kiss My Jazz. Alhoewel, meestal valt ze te omschrijven als pop die licht ontregeld klinkt. zondagavond speelde de groep in het Leuvense Stuc, een zaal die wegens het lage podium en de glazen wanden totaal ongeschikt leek voor zo'n concert.
Op de bühne stonden negen muzikanten: behalve Trouvé ook de gitaristen Elko Blijweert (een ontdekking!) en Mauro Pawlowski, bassist Jacki Billet, koperblazer Heyme Langbroek (die het leukste jongentje van de klas wou zijn), drummer-percussionist Aarich Jespers, de percussionisten Dirk De Hooghe en Erik Tielemans en natuurlijk zanger Mark Meyers. Naar verluidt had deze een longontsteking, hij zong zich in elk geval de longen uit het lijf. (meestal) gezeten op een stoel als een ouwe bluesman die zijn liefdesverdriet brengt als de ontknoping van een noodlottragedie. Met zijn vocale acrobatieën - oerschreeuwen, kleuterlijke kreetjes of 'gewone' zangstem - was hij één van de troefkaarten van Kiss My Jazz. De zangcapaciteiten van Trouvé zijn een stuk beperkter, maar dankzij een precieze aanwending bleek dit geen beletsel voor een hoge expressiviteit. Het negental begon nogal moeizaam aan het optreden, waardoor 'Burn in Hell' en 'Tropic of Cancer' niet helemaal uit de verf kwamen. Met 'A Greater Loss Than Pain', een bezield miniatuurtje was het wel raak. Het behoedzame 'Bodybag' zorgde voor evenveel schoonheid. Op instigatie van Trouvé ging de groep af en toe tot improvisaties over, wat zelden bijdroeg tot het concert. Neen, dan liever de reguliere songs, zoals het swingende 'Bite' of het van een exotische toets voorziene 'The Stud v/s drunk kid'. Andere hoogtepunten waren 'Penetrator', dat van X-Legged Sally had kunnen zijn, en een zachtaardig maar ook licht venijnig 'Lovers and Place'.
Dat alles kon niet verhullen dat dat er soms ook gaten vielen in het optreden. De playlist op het podium improviseren kan leuk zijn voor groepsleider Trouvé, het publiek heeft niks aan zo'n charmante slordigheid. Kiss My Jazz gaf zondag een licht weifelend concert, waarbij de groep niet ten volle haar kunnen toonde. Er vielen echter voldoende uitschieters te noteren om van een geslaagde avond te spreken. Ook duidelijk was dat dit gezelschap nog van zich zal laten horen: met ziedende noise, pakkende popliedjes of heupwiegende deuntjes, wellicht met een roezige kruising van dit alles.
Kortom, met de gezonde kiss my ass-mentaliteit die de jongste lichting Belgische rockgroepen eigen is.

home