RifRaf 02/1996
by KDP

Een geluk bij een ongeluk -lees 'weloverwogen beslissing' - zo kan je het vertrek van gitarist Rudy Trouvé bij dEUS wel noemen. Over de beweegreden van de schilder-gitarist gaan we niet doorbomen, maar zeker is dat het acht man sterke jazz-pop-ensemble er wel bij gevaren is. De Sjaloom was dan ook goed gevuld om hem, in één van de vier groepjes waarbinnen hij actief is, aan het werk te zien. Hopeloos teleurgesteld was hij/zij die de muziek niet begreep. En dat aantal viel ongetwijfeld op één hand te tellen aangezien de groep zichzelf niet monddood maakte met onnodig veel artistieke improvisaties. Muzikaal houdt Kiss My Jaz het midden tussen het beklijvende melodrama van Spain en het het gewaagde traditiespuwen van het dEUS tussendoortje 'My Sister = My Clock'. Kortom, verbluffend boeiende muziek die zicgzelf wonderwel in balans houdt, net als de hele groep trouwens. Zo vormde een rustig prevelende Rudy Trouvé het ideale tegengewicht voor 'suPer almendrado'-zanger en stemacteru Mark Meyers, terwijl het timide trompetgegalm het soms té subtiele gitaar-plukkend minimalisme aanvulde. Het concept is zoals ik reeds zei, opvallend beter uitgebalanceerd dan een jaartje geleden, oef. Maar het moet echter wel duidelijk zijn dat de heren niet in loondienst staan van de commercie, inbinden hoort er dan ook niet bij, chaos zal chaos zijn en eenvoud simpel. Afwachten wat het met de cd 'Doc's Place, Friday Evening' wordt. Ik wacht alvast in spanning.