Voor de vlotte 21ste-eeuwer voor wie de dingen niet snel en blits genoeg kunnen zijn, en die nog nauwelijks enig romantisch gevoel beheerst, zal deze film zeker niet hoeven. Au contraire...Een zwart-wit film badinerend in wat de duitsers zo mooi omschrijven als 'Weltschmerz', hemeltje wie komt daar nog mee voor de pinnen? Stockman dus. Hij brengt het eeuwige verhaal van de onbeantwoorde, nee onmogelijke liefde. Brussel in de zomer anno vandaag. Een jongeman, opnieuw alleen na het einde van zijn eerste liefde, heeft besloten 'de stad van zijn leven' te verlaten en naar Portugal te trekken. Een voorgevoel belet hem zijn weg naar het station te vervolgen. Hij neemt tijdelijk zijn intrek in een oud hotel. Vier dagen en nachten blijft hij vervolgens in de greep van de stad; in een schemerzone tussen herinneringen en vergeten, dromen en waken,...

Brussel is inderdaad één van de hoofdpersonages van deze film, zelden of nooit leek deze stad zo mooi als in deze film. Hierbij dient een bijzondere vermelding voor de cameraman Michel Badour. De film deed mij, dankzij de wondermooie fotografie, denken aan bepaalde Tsjechische films uit begin jaren '60. Maar niet enkel door het camerawerk, ook de decors verwijzen naar die tijd. En dan is er nog de indringende vertolking van enkele oudere acteurs, met op kop Senne Rouffaer die inderdaad zijn glorierollen uit de jaren '60 opnieuw lijkt te vertolken. Contrasterend met het langzame vertelritme is er dan de meeslepende soundtrack van Daan Stuyven, frontman van Dead Man Ray.

Van de vier Belgische films die de komende periode uitkomen is Verboden te Zuchten de meest markante, maar misschien ook wel de meest controversiële. Artistiek puntgaaf, en alles behalve een snelle hap. Veeleer een film om van te proeven, zachtjes aan en dan nog een stukje. Mentaal je tijd nemen, je openstellen voor het vertelde en getoonde, en weet dat de film je nooit zal verlaten. Ik hou er enorm veel van.

Eric Kloeck